Σελίδες

Mεταφυσικα φαινομενα που πραγματικα κοβουν την ανασα!!!

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Yπάρχουν άνθρωποι τετράποδοι, με ουρά ή και τρίχωμα;


Yπάρχουν άνθρωποι τετράποδοι, με ουρά ή και τρίχωμα. Γιατί; Κάποιες μελέτες αποκαλύπτουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Κάτω από έναν βράχο στις πύλες της Θήβας, κούρνιαζε η τρομακτική Σφίγγα, ένα τεράστιο πουλί με κεφάλι γυναίκας. Από εκεί ρωτούσε τους περαστικούς: «Ποιο είναι το ζώο που το πρωί περπατά με τέσσερα πόδια, το μεσημέρι με δύο και το βράδυ με τρία;». Η Σφίγγα τους καταβρόχθιζε όλους, αφού κανείς δεν ήξερε την απάντηση. Τη λύση του αινίγματος βρήκε ο Οιδίποδας. «Αυτό το ζώο είναι ο άνθρωπος» αποφάνθηκε και κατάφερε να λυτρώσει τη Θήβα από τη Σφίγγα. Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι ξεκινούν τη ζωή τους ως τετράποδα μπουσουλώντας στα τέσσερα άκρα τους. Έπειτα, μαθαίνουν να περπατούν στα δύο πόδια και τέλος, ως γέροντες, στηρίζονται σε ένα μπαστούνι, το τρίτο πόδι. Εκ των υστέρων, η λύση του αινίγματος μοιάζει παιχνιδάκι!

Όπως τα ανθρωποειδή

Εξαίρεση αποτελούν τέσσερα αδέλφια από ένα χωριό της νότιας Τουρκίας, τα οποία είναι σήμερα μεταξύ 14 και 32 χρονών (υπήρχε και ένα πέμπτο, το οποίο σήμερα έχει πεθάνει). Μολονότι ενήλικες, συνεχίζουν να είναι τετράποδοι και, όπως ήταν αναμενόμενο, η περίπτωσή τους προκαλεί έντονες συζητήσεις μεταξύ των επιστημόνων. Γιατί το κάνουν; Έχουν πράγματι ένα γενετικό ελάττωμα, όπως φαίνεται να έχει διαπιστωθεί; Και αν είναι έτσι, μήπως επανεμφανίστηκαν πρωτόγονα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, που η εξέλιξη είχε αφήσει πίσω της εκατομμύρια χρόνια πριν, τότε που περάσαμε στο όρθιο βάδισμα; Πρόκειται, άραγε, για αταβισμούς, δηλαδή για «κληρονομιά» κάποιων ιδιοτήτων από μακρινούς προγόνους, οι οποίες δεν είχαν εμφανιστεί για δύο - τρεις γενεές; Είναι στ’ αλήθεια μία παραπάνω απόδειξη ότι οι άνθρωποι εξελίχθηκαν από όντα όμοια με τους σημερινούς πιθήκους, όπως μαρτυρούν άλλες δυσπλασίες παιδιών, τα οποία γεννιούνται με τρίχωμα, με ουρά ή με περισσότερες από δύο θηλές;

Η ασθένεια από την οποία υποφέρουν τα αδέλφια από την Τουρκία ονομάστηκε «σύνδρομο του Ούνερ Ταν» από το όνομα του ερευνητή που τους μελετά εδώ και τρία χρόνια, του Ούνερ Ταν, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Cukurova των Αδάνων. Μέχρι το πρώτο έτος της ηλικίας τους, ήταν σχεδόν φυσιολογικοί. Βέβαια, μπουσουλούσαν με έναν τρόπο αλλόκοτο, όπως οι πίθηκοι, στηρίζοντας το βάρος στα χέρια και τα πέλματα, αντί για τα χέρια και τα γόνατα. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος τύπος βαδίσματος συνηθίζεται από πολλά βρέφη, τα οποία αργότερα μαθαίνουν να περπατούν κανονικά με τα πόδια. Εκείνοι όχι.

Φάρσα γονιδίων

«Κάθονται όπως οι πίθηκοι», λέει ο Ούνερ Ταν. «Σπάνια σηκώνονται όρθιοι, αλλά όταν το κάνουν λυγίζουν τα γόνατα και το κεφάλι, όπως οι χιμπατζήδες. Σαν κι αυτούς, προχωρούν διαγωνίως. Το βάρος κατανέμεται ισομερώς στο αριστερό πόδι και το δεξί χέρι. Όσο για το δεξί πόδι και το αριστερό χέρι, απλώς κρέμονται. Στη συνέχεια, η στήριξη γίνεται στις αντίθετες πλευρές. Το περπάτημά τους έχει ροή, χωρίς σημάδια αποσυντονισμού και διστακτικότητα. Συν τοις άλλοις, έχουν φτωχό λεξιλόγιο, αποτελούμενο από καμιά εκατοστή λέξεις, ξέρουν να μετρούν μόνο μέχρι το δέκα, δεν γνωρίζουν πού κατοικούν, ούτε το έτος, την ημέρα, την ώρα, την εποχή». Η εν λόγω ανωμαλία έχει γενετική βάση. Στην ουσία, αν επιστρατεύαμε όρους επιστημονικής φαντασίας, θα λέγαμε ότι τα άτομα αυτά είναι «μεταλλαγμένα». Με άλλα λόγια, το DNA τους περιέχει μια μετάλλαξη που τους κάνει διαφορετικούς. Εξακολουθούν όμως να συμπεριλαμβάνονται στο ανθρώπινο είδος.

Μια ομάδα τούρκων και γερμανών ερευνητών εντόπισε την ανωμαλία –ή τη μετάλλαξη- στον μικρό βραχίονα του χρωμοσώματος 17, αλλά ακόμη δεν την έχει αναγνωρίσει. Σύμφωνα με τον Στέφαν Μούντλος, του Ινστιτούτου Ανθρώπινης Γενετικής του Πανεπιστημίου Humboldt του Βερολίνου, η μετάλλαξη μεταδίδεται με έναν τύπο κληρονομικότητας που λέγεται «αυτοσωματικός υπολειπόμενος». Εκδηλώνεται μόνο όταν βρίσκεται στο γονίδιο που κληρονομήθηκε από τον πατέρα ή από τη μητέρα. Οι γονείς, αμφότεροι φορείς της μετάλλαξης, δεν παρουσιάζουν συμπτώματα. Οι πιθανότητες να μεταδώσουν την ανωμαλία σε κάποιον απόγονό τους αγγίζουν το 25%. Η περίπτωση των δύο τούρκων γονέων είναι χαρακτηριστική: μετέδωσαν το σύνδρομο στα πέντε από τα δεκαεννέα παιδιά που απέκτησαν. «Πιθανότατα το ελαττωματικό γονίδιο σχετίζεται με τον νευρολογικό μηχανισμό που επιτρέπει το δίποδο βάδισμα και ίσως με την εξέλιξη κάποιων άλλων χαρακτηριστικών στοιχείων των ανθρωπίδων», έγραψε ο Μούντλος σε ένα άρθρο. Πράγματι, ο Ούνερ Ταν ανακάλυψε ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν αφύσικα μικρή παρεγκεφαλίδα, το τμήμα του εγκεφάλου που βρίσκεται στην οπίσθια βάση του κρανίου. Αυτό όμως από μόνο του δεν αρκεί για να προκύψει το τετράποδο βάδισμα. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις ασθενών που δεν είχαν καθόλου παρεγκεφαλίδα και εντούτοις ήταν ικανοί όχι μόνο να περπατούν, αλλά και να κάνουν ποδήλατο.
Ένα βήμα πίσω

«Θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια γενετική ασθένεια η οποία βρίσκεται ένα βήμα πίσω στην κλίμακα της ανθρώπινης εξέλιξης», συνεχίζει ο Ούνερ Ταν. «Μπορεί να μας δώσει σημαντικές πληροφορίες είτε για τη μετάβαση των προγόνων μας από το τετράποδο στο δίποδο βάδισμα είτε για την εξέλιξη του ανθρώπινου νου». Σύμφωνα με τον συγκεκριμένο επιστήμονα, τα άτομα με το σύνδρομο Ούνερ Ταν μπορούν να λογιστούν ως ένας αταβισμός του τετράποδου βαδίσματος, μια επανεμφάνιση ενός χαρακτηριστικού που ανήκε σε μακρινούς προγόνους. Οι «γενετικές μεταλλάξεις» παίζουν σημαντικό ρόλο στους μηχανισμούς της εξέλιξης. Και στον άνθρωπο τέτοιοι αταβισμοί δεν είναι και τόσο σπάνιοι: στο παρελθόν εκμεταλλεύονταν αυτά τα άτομα ως ατραξιόν στα τσίρκο.

Μεταξύ των αταβισμών έχει ταξινομηθεί και ο δασυτριχισμός των γυναικών. Ο μεξικανός γενετιστής Χοσέ Καντού μελετά μια οικογένεια ανθρώπων που έχουν το πρόσωπο καλυμμένο με τρίχες. Υποθέτει ότι η ασθένεια που οι γιατροί ονομάζουν «γενικευμένη συγγενής υπερτρίχωση» οφείλεται σε μια ανωμαλία του γονιδίου CGH του χρωμοσώματος Χ. Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις ακόμη πιο μακρινών αταβισμών, όπως η ουρά.

Ανθρώπινες ουρές


Όλα τα έμβρυα έχουν ουρά μέχρι 7-8 εβδομάδες μετά από τη σύλληψη. Έπειτα, τη χάνουν. Έχουν καταγραφεί, ωστόσο, εκατό περιπτώσεις ενήλικων ανθρώπων που έχουν κάτι παρόμοιο με ουρά. Ως επί το πλείστον, πρόκειται για μια δυσπλασία που λέγεται «δισχιδές αγκάθι» και εκδηλώνεται τον πρώτο μήνα ζωής του εμβρύου. Οι ουρές που περιέχουν κοκκυγικούς σπονδύλους είναι σπάνιες. Στην πολυκλινική του Πανεπιστημίου Rambam στη Χάιφα του Ισραήλ, παρατηρήθηκαν τρεις περιπτώσεις μέσα σε τρία χρόνια. Το 1977, ένα παιδί δέκα χρονών με μια ουρά 8,5 εκατοστών με πέντε σπονδύλους και, δύο χρόνια μετά, δύο παιδιά με ουρίτσες που αμφότερες είχαν τρεις σπονδύλους.


Ένας άλλος αταβισμός είναι η τρίτη θηλή. Ο άνθρωπος έχει δύο θηλές, ενώ τα υπόλοιπα θηλαστικά πολλές. Έχουν παρατηρηθεί όμως και στους ανθρώπους περιπτώσεις περισσότερων θηλών, όπως εκείνη που εντόπισαν οι παιδίατροι της πολυκλινικής Le Scotte στη Σιένα: πατέρας και κόρη είχαν υπεράριθμες θηλές. Γιατί;
Όπως είπαμε παραπάνω, κάποτε πιστεύαμε ότι οι αταβισμοί οφείλονταν στην επανεμφάνιση χαρακτηριστικών που ανήκαν σε μακρινούς προγόνους και τα οποία είχαν «πεταχτεί» για αιώνες στο «καλάθι αχρήστων» της εξέλιξης. Αντίθετα, ο Ερνστ φον Μπάερ, ένας εσθονός εμβρυολόγος που έζησε στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, επινόησε τη θεωρία της «ανακεφαλαίωσης», σύμφωνα με την οποία έμβρυα διαφορετικών ειδών παρουσιάζουν φάσεις κατά τις οποίες μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, καθώς στην πορεία της ανάπτυξής τους κάθε έμβρυο ανατρέχει στα βασικότερα βήματα της εξέλιξης. Στην ανάπτυξη του ανθρώπινου εμβρύου, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε ίχνη από το παρελθόν μας ως ψάρια.

Αταβισμοί στο εργαστήριο

Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται ένας μεγάλος μύθος, αλλά σήμερα πολλοί βιολόγοι είναι πεπεισμένοι ότι οι διαδοχικές μεταλλάξεις δεν έχουν σβήσει τα ίχνη της προηγούμενης εξέλιξης.

Το γεγονός ότι τα έμβια όντα φέρουν χαρακτηριστικά των πλασμάτων που προηγήθηκαν στην εξελικτική κλίμακα φαίνεται να επιβεβαιώνεται από κάποια πειράματα στο εργαστήριο. Με διεργασίες στα γονίδια-αρχιτέκτονες HOXb8 και HOXc8 των ποντικιών, τα οποία ελέγχουν το σωματικό σχέδιο του εμβρύου, ο Τσαρλς Μπάιμπριτς του Holland Laboratory of Rocksville στις ΗΠΑ δημιούργησε ποντίκια με βράγχια και ένα με μια σπονδυλική στήλη που είχε εξαφανιστεί εδώ και 200 εκατομμύρια χρόνια περίπου. Άλλοι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν εργάστηκαν πάνω σε μύγες των φρούτων (Drosophila melanogaster). Όσα έντομα ήταν μεταλλαγμένα, ανέπτυξαν ένα σωματικό σχέδιο που είχε εξαφανιστεί περί τα 350 εκατομμύρια χρόνια πριν.
Ο Πιερ Σαμπόν, γάλλος βιολόγος του Πανεπιστημίου Louis Pasteur του Στρασβούργου, δουλεύοντας πάνω σε ποντίκια δημιούργησε ένα μεταλλαγμένο τρωκτικό. Το μέγεθος των μικρών οστών στα αφτιά του κυμαινόταν ανάμεσα στα μεγέθη του αντίστοιχου οστού στα θηλαστικά και στα ερπετά. Χαρακτηριστικό το οποίο αποδίδεται στα θηραψίδια, τετράποδα ερπετά που έζησαν πριν από 200 εκατομμύρια χρόνια και τα οποία θεωρούνται από κάποιους ερευνητές πρόγονοι των θηλαστικών. Φέτος, τέλος, στο επιστημονικό περιοδικό Current Biology, οι Τζον Φάλον και Μάθιου Χάρις του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν διηγούνται πώς δημιούργησαν στο εργαστήριο κοτόπουλα με δόντια, κάτι που αποδεικνύει ότι στη γενετική κληρονομιά τους υπάρχει ακόμη η πληροφορία που είχε κάνει τους προγόνους τους να αναπτύξουν δόντια. Οι πρόγονοι αυτοί ήταν οι αρχαιορνιθίδες, που έζησαν πριν από 300 με 80 εκατομμύρια χρόνια.

Γενετική μνήμη


Αν αυτή η ερμηνεία είναι σωστή, στο DNA του ποντικιού, επομένως και του ανθρώπου, υπάρχει μια γενετική μνήμη που ανατρέχει στην εποχή όταν θηλαστικά και ερπετά μοιράζονταν έναν κοινό πρόγονο. Η παραπάνω μνήμη μπορεί να απελευθερωθεί, τουλάχιστον στην περίπτωση της δομής του αφτιού, των οστών του λαιμού, του βραχίονα. Όμως, γιατί τα γονίδια του ποντικιού θυμούνται πώς φτιάχνονται τα οστά του αφτιού του ερπετού; Γιατί ορισμένες και όχι άλλες γενετικές μεταλλάξεις απελευθερώνουν αυτές τις μνήμες; Ανακάλυψαν πράγματι οι ερευνητές με ποιον τρόπο προχωρά προς τα πίσω το ρολόι της εξέλιξης; Και αν όντως είναι έτσι, θα μπορούσαμε με ελάχιστες γενετικές τροποποιήσεις να κάνουμε ψάρια τα αμφίβια, αμφίβια τα ερπετά και ερπετά τα πτηνά;


«Δημιουργώντας έμβρυα με έναν πιο πρωτόγονο σωματικό προγραμματισμό», λέει ο Μπάιμπριτς, «οι ερευνητές κάνουν στο εργαστήριο αυτό που μερικές φορές επαληθεύεται με φυσικό τρόπο, δημιουργούν δηλαδή “αταβιστικές μεταλλάξεις”». Πρόκειται για προϊόντα μιας… νωθρής εξέλιξης.

Γονίδια-αρχιτέκτονες
Η σωματική διάπλαση όλων των ζώων, από τη μύγα μέχρι τους ελέφαντες, ελέγχεται από τον ίδιο γενετικό τύπο, τα γονίδια-αρχιτέκτονες ή γονίδια HΟΧ. Η φυσική επιλογή, αντί να επινοεί καινούρια γονίδια για κάθε τύπο ζώου, απλώς τροποποιεί τα παλαιά.

Περίπου 700 εκατομμύρια χρόνια πριν, το πρώτο πολυκύτταρο ον διέταξε τα κύτταρά του στον χώρο με βάση ένα σχέδιο που περιλαμβανόταν στο γονίδιο HΟΧ. Οι κληρονόμοι αυτού του γονιδίου αποτύπωσαν το σχέδιο κυτταρικής διάταξης όλων των ζώων που εξελίχθηκαν από εκείνο το πρώτο ον: ψάρια, αμφίβια, ερπετά και θηλαστικά. Ο Πίτερ Χόλαντ, ζωολόγος στο Πανεπιστήμιο του Ρίντινγκ, ανακάλυψε ότι τα αμφίβια έχουν μόνο ένα συσσωμάτωμα γονιδίων HΟΧ, ενώ τα θηλαστικά, των οποίων η πολυπλοκότητα είναι πολύ μεγαλύτερη, έχουν τέσσερα συσσωματώματα, που δημιουργούνται από διπλασιασμούς εκείνου του μοναδικού παλιού συσσωματώματος. Με λίγα λόγια, η εξέλιξη των σπονδυλωτών από τα πιο πρωτόγονα ζώα θα μπορούσε να οφείλεται σε διπλασιασμούς και τροποποιήσεις των αρχικών γονιδίων-αρχιτεκτόνων. Στην ανάπτυξη του ανθρώπινου εμβρύου, υπάρχουν φάσεις κατά τις οποίες είναι δύσκολο να διακρίνουμε ένα ψάρι από ένα ανθρώπινο ον. Αλλά και στην ανάπτυξη του ανθρώπινου όντος ενεργοποιούνται διαδοχικά τα ποικίλα γονίδια HΟΧ, το ένα μετά το άλλο, ξεκινώντας από το κεφάλι και φτάνοντας μέχρι τα άκρα. Ένα από τα καθήκοντά τους είναι να «πουν» στα κύτταρα πού τοποθετούνται στον άξονα κεφάλι-άκρα του σώματος. Ίσως τελικά μια από αυτές τις οδηγίες προκάλεσε τον αταβισμό των Ούνερ Ταν.
Αποδείξεις εξέλιξης
Σε τι μας χρησιμεύουν αυτές οι μελέτες; Στο να καταλάβουμε ποιες είναι οι λειτουργίες των γονιδίων-αρχιτεκτόνων και να συμβάλλουμε στην έρευνα νέων θεραπειών. Επιπλέον, αυτά τα γονίδια αποτελούν μία ακόμη απόδειξη της θεωρίας της εξέλιξης και η μελέτη τους θα μας βοηθήσει να αποκωδικοποιήσουμε καλύτερα το παρελθόν μας. Ίσως στο μέλλον να είναι τεχνικά δυνατόν να δημιουργήσουμε ανώτερα παλιά είδη που έχουν ξεπεραστεί από την εξέλιξη. Κανείς όμως δεν θα δημιουργήσει με αυτόν τον τρόπο ζωολογικούς κήπους της προϊστορίας. Ούτε θα κάνει πραγματικότητα τον εφιάλτη της ταινίας Jurassic Park.

πηγη απο http://www.focusmag.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου